vrijdag 17 september 2010
toerist in je eigen dorp
Allegra
Eindelijk is het zo ver, na een jaar lang er over te hebben gespeculeerd en gepraat woon ik in der Schweiz!! Tijdens mijn "zomer vakantie" heb ik gesolliciteerd in Swiss met de hoop dat ik hier misschien een baan zou krijgen. Dat is gelukkig gelukt. Twee weken geleden arriveerde ik, met moeders, weer in Swiss om een woning te zoeken. Ook moest ik nog een korte stop maken bij Ospidal toen ik vertelde aan mijn leidinggevende dat ik sowieso een huis zocht met minstens 2 kamers keek ze me erg raar aan en zei dat ik wel een beetje hoge verwachting had of misschien zelf een beetje verwend ben, want normaal gesproken begint men hier met een studio en echt niet een woning met twee kamers. Niet zo snel daar na vroeg ik waar de brockenstube (soort van mamamini) was, nu keek ze ons nog raarder aan en vertelde de weg naar de brockenstube de beschrijving eindigde met de mededeling als je denkt dat je in een soort van getto komt dan aan je rechterhand. Wie had dat ooit gedacht dat het toch niet al te grote dorp een getto had!!! Goed wij dus daar naar toe. Toen we aankwamen snapten we al snel waarom ze zo raar had gekeken. Jeetje wat een terring zooi. Of als echte brockenstube fanaten zouden zeggen wat een uitdaging om dat ene waardevolle schaaltje te vinden! Bedden waren op bedden gestapeld en de kleren over kasten heen gelegd. Ondanks dat dacht ik het te hebben gevonden, een tweepersoonsbed, tijdens de poging het bed uit te graven storten helaas alles in en brak ik bijna een lamp en twee erg bijzondere kastjes. Gelukkig was mijn reactie vermogen nog net zo goed om dingen op te vangen en bevond ik mij in een erg bijzondere positie. Na deze mindere ervaring zijn we maar gevlucht om zo te ver komen dat we nog iets zouden omgooien. De week erop was mijn taak om alles in welgezegd 4 dozen en 4 vuilniszakken te proppen. Ja beste lezers jullie lezen het goed 4 vuilniszakken, want de echte verhuizers weten dat vuilniszakken in elkaar kunnen worden gedrukt en zo dus minder ruimte in nemen!! Mijn hele hebben en houden moest in één Opel Astra worden gepropt. Dit betekende vakmanschap en domme kracht. Het is zowaar gelukt!
Nu ben ik een week al in mijn nieuwe onderkomen, dorp en land. Het is fantastisch!! Momenteel voel ik me wel echt thuis in me nieuwe onderkomen, echter in het dorp voel ik me soms nog echt een domme toerist. Ik loop soms met kaarten te prutsen om de weg te vinden naar een bergpad en mis die dan nog steeds waarop ik een beroep moet doen op mijn gebrekkig Zwitsers. Gelukkig is iedereen in het dorp erg aardig en waarderen ze me poging tot Zwitsers. Tot nu toe heb ik zelfs een compliment gekregen over mijn Zwitsers, en ik weet niet of het geldt maar na dat ik iets in het Zwitsers vroeg antwoorden de schattige oude kassa juffrouw in het retroromans terug. Of ze zag me aan voor een inwoner of ze kon geen Zwitsers. Ik hoop maar voor het eerste! Voor de rest begroeten sommige mensen me, vooral de bouwvakkers die in me straat aan het bouwen zijn, me vriendelijk en sommige vragen ook of ik hier kom wonen en werken. Als ik dan vertel dat ik in het ziekenhuis ga werken krijg ik vaak de reactie; "wat leuk dat doe je zeker voor het geld" of "een familie lid ligt momenteel in het ziekenhuis". Op alle twee de reacties moet ik ze dan teleurstellen want ik werk er nog niet ik ga er werken dus helaas ik weet niet hoe het gaat met het familie lid en ik doe het niet voor het geld, maar voor de bergen! En misschien een klein beetje voor het geld, maar dat is bijzaak.
Goed dit zijn mijn eerste belevenissen in me nieuwe dorp.
over een week me afscheidsfeest en daarna echt aan het werk!! Ik kijk er naar uit al hoewel ik het natuurlijk ook erg spannend vindt en al heb bedacht hoe ik onhandig te werk ga en domme fouten maak. Goed hopelijk gaat het stukken beter dan in mijn verbeelding en komt het helemaal goed!
Eindelijk is het zo ver, na een jaar lang er over te hebben gespeculeerd en gepraat woon ik in der Schweiz!! Tijdens mijn "zomer vakantie" heb ik gesolliciteerd in Swiss met de hoop dat ik hier misschien een baan zou krijgen. Dat is gelukkig gelukt. Twee weken geleden arriveerde ik, met moeders, weer in Swiss om een woning te zoeken. Ook moest ik nog een korte stop maken bij Ospidal toen ik vertelde aan mijn leidinggevende dat ik sowieso een huis zocht met minstens 2 kamers keek ze me erg raar aan en zei dat ik wel een beetje hoge verwachting had of misschien zelf een beetje verwend ben, want normaal gesproken begint men hier met een studio en echt niet een woning met twee kamers. Niet zo snel daar na vroeg ik waar de brockenstube (soort van mamamini) was, nu keek ze ons nog raarder aan en vertelde de weg naar de brockenstube de beschrijving eindigde met de mededeling als je denkt dat je in een soort van getto komt dan aan je rechterhand. Wie had dat ooit gedacht dat het toch niet al te grote dorp een getto had!!! Goed wij dus daar naar toe. Toen we aankwamen snapten we al snel waarom ze zo raar had gekeken. Jeetje wat een terring zooi. Of als echte brockenstube fanaten zouden zeggen wat een uitdaging om dat ene waardevolle schaaltje te vinden! Bedden waren op bedden gestapeld en de kleren over kasten heen gelegd. Ondanks dat dacht ik het te hebben gevonden, een tweepersoonsbed, tijdens de poging het bed uit te graven storten helaas alles in en brak ik bijna een lamp en twee erg bijzondere kastjes. Gelukkig was mijn reactie vermogen nog net zo goed om dingen op te vangen en bevond ik mij in een erg bijzondere positie. Na deze mindere ervaring zijn we maar gevlucht om zo te ver komen dat we nog iets zouden omgooien. De week erop was mijn taak om alles in welgezegd 4 dozen en 4 vuilniszakken te proppen. Ja beste lezers jullie lezen het goed 4 vuilniszakken, want de echte verhuizers weten dat vuilniszakken in elkaar kunnen worden gedrukt en zo dus minder ruimte in nemen!! Mijn hele hebben en houden moest in één Opel Astra worden gepropt. Dit betekende vakmanschap en domme kracht. Het is zowaar gelukt!
Nu ben ik een week al in mijn nieuwe onderkomen, dorp en land. Het is fantastisch!! Momenteel voel ik me wel echt thuis in me nieuwe onderkomen, echter in het dorp voel ik me soms nog echt een domme toerist. Ik loop soms met kaarten te prutsen om de weg te vinden naar een bergpad en mis die dan nog steeds waarop ik een beroep moet doen op mijn gebrekkig Zwitsers. Gelukkig is iedereen in het dorp erg aardig en waarderen ze me poging tot Zwitsers. Tot nu toe heb ik zelfs een compliment gekregen over mijn Zwitsers, en ik weet niet of het geldt maar na dat ik iets in het Zwitsers vroeg antwoorden de schattige oude kassa juffrouw in het retroromans terug. Of ze zag me aan voor een inwoner of ze kon geen Zwitsers. Ik hoop maar voor het eerste! Voor de rest begroeten sommige mensen me, vooral de bouwvakkers die in me straat aan het bouwen zijn, me vriendelijk en sommige vragen ook of ik hier kom wonen en werken. Als ik dan vertel dat ik in het ziekenhuis ga werken krijg ik vaak de reactie; "wat leuk dat doe je zeker voor het geld" of "een familie lid ligt momenteel in het ziekenhuis". Op alle twee de reacties moet ik ze dan teleurstellen want ik werk er nog niet ik ga er werken dus helaas ik weet niet hoe het gaat met het familie lid en ik doe het niet voor het geld, maar voor de bergen! En misschien een klein beetje voor het geld, maar dat is bijzaak.
Goed dit zijn mijn eerste belevenissen in me nieuwe dorp.
over een week me afscheidsfeest en daarna echt aan het werk!! Ik kijk er naar uit al hoewel ik het natuurlijk ook erg spannend vindt en al heb bedacht hoe ik onhandig te werk ga en domme fouten maak. Goed hopelijk gaat het stukken beter dan in mijn verbeelding en komt het helemaal goed!
Abonneren op:
Posts (Atom)