Geduld is een schonezaak?!? zegt men???

Whaaahhhh wat is dat moeilijk, geduld hebben!! Men zegt zo mooi, geduld is een schone zaak nou ik vind het maar niks. Mijn geduld is de afgelopen weken zeker getest op verschillende gebieden. Zo werd mijn geduld op de proef gesteld op het gebied van sporten, nadat ik door me enkel was gegaan is het weer alleen maar kouder geworden, op zich natuurlijk logisch en niet vervelend maar dat betekende sowieso dat hardlopen er niet meer inzat. Want ik wilde niet nog eens door me enkel gaan en met een hard bevroren grond die helaas niet elke dag wordt aangeharkt, of ook wel nooit, is het een grote kans dat mensen, zoals ik  met een zwakke enkel, weer eens de flexibiliteit van de enkels op de proef stellen. Zonder veel succes helaas. Nee dat heb ik voor deze winter maar weer uit mijn hoofd gezet. Helaas heb ik ook geen spikes op mijn mountainbike en kon ik ook niet meer mountainbike… phhoehhh wat kan het toch rustig zijn als je niet de bergen in kan. Maar ik dacht bij mezelf nog even geduld beste Sophia Maria Groen dan kan je skiën!!!! Elke keer als ik vrij was checkte ik de sneeuwcondities en de liften! Helaas was dat ook niet heel erg geweldig want,  de liften waren niet altijd open als ik vrij was, namelijk alleen in de weekenden, en de sneeuw condities zijn ook nog niet echt perfect dat men denkt ik geef 60 CHF uit. Dus moet ik nog steeds wachten op het geweldige moment dat ik de wind langs mijn oren hoor fluiten en mijn ski’s voel surfen over de tiefschnee!!

Dan vraagt men misschien af waar werd je geduld nog meer getest, nou dat was op werk!! Ik heb genoeg van oude vrouwtjes die te veel zelf medelijden hebben en die hun vreselijke verhaal om 7.00 ’s ochtends met een zeurende stem aan mij gaan vertellen. Mensen moeten dat gewoon niet doen, als men even wacht en medelijden vraagt om 12.00 dan kan ik zeker met empathie reageren!! Hmm nu klink ik misschien als een echte devil maar diegene die misschien niet echte ochtend mensen zijn, zoals ik, en weten hoe het is om vele ochtenden achter elkaar een zielig zeurend stemmetje te horen als  je net geconcentreerd bezig bent met de ochtend medicatie en daar echt alle concentratie voor nodig hebt omdat maar de helft van je hersenen pas wakker zijn, weten hoe vermoeiend het soms kan zijn om weer met een glimlach het zo zware levens verhaal aan te moeten horen.  Ja het leven van een verpleegkundige is soms niet al te makkelijk maar gelukkig maken de mensen en kinderen het al weer snel goed die met de volle 100 procent er tegen aan gaan en er voor vechten om zo snel mogelijk beter te worden.

Gelukkig is het wachten een beetje over want ik heb mijn grote D bergschoenen uit de kast gehaald toen het weer vandaag erg mooi was en ik besloot om een stukje te gaan lopen. Dat was misschien niet een heel goed idee maar het was wel super mooi!! Door de sneeuw wordt de wereld veel stiller en magische. Toen ik klaar was met de openbare wandel weg besloot ik off road te gaan. Dit beloonde in het zien van een hele mooie en springerige ree!! Heerlijk toch die natuur zo! Het was misschien niet zo een goed idee want al na een zielige 100 meter te hebben gestegen voelde ik de huid op mijn hiel al redelijk trekken. Voor diegene die het begrip blaren kennen weten wat voor een symptoom dit is. Om me huid nog een beetje proberen te redden heb ik nog me hielen in getapet. Dit mocht helaas niet voorkomen dat op elke hiel een mooie blaar ontstond…. Misschien moet ik toch van te voren me schoenen een beetje inlopen?!? 

Goed ondanks de blaren was het weer heerlijk om weer buiten te zijn. En ik kan niet meer wachten om op me ski’s om hoog te gaan en te genieten van de geweldige afdaling!! Maar geduld  is een schone zaak, zegt men, en hopelijk kan ik snel mededelen aan jullie dat ik me eerste ski dag achter de rug heb!

Hoe gaat het daar? Al helemaal voorbereid op de grote avond,  5 dec.?

 Hier is toevallig ook de sint geweest en heeft dit alles voor me meegenomen!!!

 Goed ik heb zeker weer veel te veel geschreven!

Tot mailens, skype of kerst!!

Liefs fie

Geen kuurcentrum nodig!

Voor diegene die ooit eens overwogen hebben om een modder bad te nemen in een duur kuur centrum een tip; het dure kuur centrum is niet nodig, ga mountainbike!!
Afgelopen week was ik weer eens een paar dagen vrij en in een goede bui dacht ik; goh het is best mooi weer waarom ga ik niet even naar Guarda fietsen??!! zo gedacht zo gedaan! Dat heb ik geweten!! Onderweg heb ik gemerkt dat de sneeuw van vorige week nu wel zo ongeveer verandert is in modder. Tijdens mijn trip keken die enkele tegemoet komers mij een beetje raar aan, waarom snapte ik toen nog niet maar toen ik thuis kwam en in de spiegel keek snapte ik eindelijk waarom die Zwitsers toch zo raar keken. want ik zag er zo uit;

Hmmm mooi toch??!! Als ik zo iemand tegemoet zo komen dan zou ik ook nog eens extra goed kijken met de gedacht: "wat de f*k heeft zij gedaan??" Goed na dit heerlijk bike tripje had ik de smaak te pakken en ben ik naar St. Moritz gefietst. Nee grapje dat is iets te ver, maar ik ben wel naar St. Moritz geweest! Best leuk daar! Ik werd al heel vrolijk van de reis ernaar toe want tijdens de rit zag ik al weer zo vele mooie bergen waar je een briljante route omhoog kan nemen en met je skie's weer naar beneden! En in St. Moritz kwam natuurlijk de gedachte over een paar maanden skiën de beste freeriders hier naar beneden!! Super vet natuurlijk! 
De afgelopen tijd heb ik dus wel leuke tripjes gemaakt maar ik kan niet wachten tot de opening van het winter seizoen!! Nu sneeuwt het ook weer en ik heb zoveel zin om te gaan skiën heerlijk werkelijk!! voor het ski seizoen ben ik me conditie natuurlijk een beetje aan het trainen, maar toen ik terug kwam van wat joggen met me nieuwe ipod nano touch, die  echt te gek is, moest ik uit wijken op een zand weggetje voor een auto. Dit verliep helaas niet al te goed en ik ging door me enkel.... Schijt werkelijk, sorry voor het taal gebruik, maar door me enkel gaan is zo passe en zo irriterend en dan spreek ik nog niet eens over de pijn die helaas ook nog aanwezig is... Maar het is passe en irriterend want in totaal ben ik nu al 7 keer door me enkels gegaan ja je leest het goed 7!!! Dat is toch bizar en te veel! Ik was bijna vergeten wat voor een gevoel het is om door je enkel te gaan mijn laatste keer was namelijk 6 jaar geleden tijdens open club NK met volleybal en dan wel in de finale. Maar gelukkig werden mijn herinneringen weer snel opgefrist. Het is gelukkig niet al te erg lopen is wat pijnlijk en in stabiel maar ik kan wel lopen dus eigenlijk heb ik wel een beetje geluk gehad!! Goed na deze harde leer les; weet wat je zwakke punten zijn, heb ik al vijf dagen niet zo veel meer aan mijn conditie gedaan. Het enige wat ik heb gedaan is werken en daarover gesproken, wat een heerlijke overgang he, het gaat prima op werk. Momenteel ben ik niet meer overtallig, dus dat betekent dat ik soms als enige verpleegkundige op een afdeling sta en moet gaan delegeren, best leuk maar wel een uitdaging! De communicatie blijft nog steeds wat moeilijk en binnen een maand alles kunnen en kennen zonder echte ziekenhuis ervaring, Tanzania was zo anders, dan is dat soms best pittig. Maar ik doe mijn best en meer kan ik eigenlijk niet doen toch!
Goed ik moet nu mij gaan voor bereiden op een dagje weer werken, dus tot snel weer!!
Heel veel liefs Fie
ps. Het sneeuwt!!! mwahahha als er genoeg sneeuw ligt dan ga ik over 5 dagen skiën!!! Mwhahahahahha

  

Wandeling Guarda, Toui hutte

                                                      Guarda in de sneeuw.

                                                       ik heb er zin in!!

                                                         Heeft het misschien gesneeuwd??

                                                         Daar ben ik al eens geweest!! Het is de...

                                                               Piz Buin!!

                                                          Even chillen!

                                                                    Volgende keer skient??

Wandeling Ftan, Alp laret, Piz Carusa en weer terug naar Scuol op14 oktober 2010

                                                  Ftan een klein dorpje verder op

                                                      Alp Laret

                                                    Check de koe!!! Bizar toch!

                                                     Uitzicht van Piz Carusa

                                                 Potentiële uitdagingen??!!

De sneeuw is in aantocht!!

Na zes dagen hard werken was het dan eindelijk zo ver, VRIJ!!! En dan niet een of twee nee wel vijf!! Natuurlijk kreeg ik van vele collega’s de vraag: “ga jij niet naar huis?” “Kan je wat meenemen uit Nederland zoals, kaas, stroopwafels enz.” Ja mijn lieve collega’s kennen de lekkernijen van Nederland al redelijk! Maar nog niet alles heb ik zo ontdekt! Afgelopen maandag, 18 oktober, was ik met  collega’s uitgenodigd op een feestje van Martina. Martina had een etentje georganiseerd. Het thema van het etentje was Coulas party. Nou zou je denken Zwitsers hebben gewoon een andere manier van schrijven en het zal vast Goulas zijn maar nee. Het was Coulas een specialiteit van Unterengadin. Het ziet er slijmerig en niet aantrekkelijk en appetijtelijk uit dat kan ik jullie verzekeren beste lezers! Maar het is wel lekker. Het zijn ballen ten grote van eieren die zijn gemaakt van aardappel puree met groente en spek er door heen.  Erg bijzonder en vult goed de maag. Op dit feestje/diner kwam natuurlijk de vraag wat is de Hollandse specialiteit?? Met volle overtuiging heb ik natuurlijk gezegd stamppot!! Bij deze voor hun raar in de oren klinkende specialiteit moest ik natuurlijk uitleggen wat het is, dat ging iets moeilijker want boerenkool en andijvie, mijn favoriet, kent men niet echt hier. Maar al snel kwamen we op een akkoord, ik moet een Stamppot feest geven!! Hahaha dat is toch briljant!!

Over stamppot gesproken, ik krijg trek en ik ga maar eens eten, nee grapje dat kan natuurlijk niet ik moet natuurlijk wel voldoen aan mijn standaard lengte van tekst. Goed stamppot is best een herfst/winter seizoen maaltijd. Laat het nou net zijn dat het hier heeft gesneeuwd!! Wat een uitkomst toch! Vanmorgen werd ik weer wakker en zag ik dat de wereld om mij heen, met uitzondering in mijn huis, bedekt was met een witte laag sneeuw!! Geweldig toch!! Het mooiste was dan ook  nog dat de wolken steeds meer aan het vervagen waren en de zon goed begon te schijnen. Met het voor uitzicht op een briljante mooie dag raapte ik mijn spullen bij elkaar en maakte een goede lunch. Om acht uur ’s ochtends stonden de werk lui die mijn keuken ging pimpen voor me door en kon ik weg. Heerlijk!! De tocht die ik had uitgestippeld zou zo’n 12 uur duren, maar na ervaring had ik er zo een 10 uur voor gerekend. Tien uur is het niet geworden en ook niet 8. Het waren er maar 5!! Nu kunnen mensen gaan denken go wat heeft dat kleine meisje toch hard gelopen!! Maar helaas dat is niet zo. Het geval was dat ik rond de 2000 meter hoogte tot mijn knieën in de sneeuw stond en de route niet meer kon zien want de weg wijzers op de stenen waren natuurlijk bedekt met een goed pak sneeuw. Dus heb ik alleen maar naar de Tuoi hutte gelopen. Tijdens deze wandeling kwam ik nog een jager tegen die mij erg bijzonder aankeek. Zijn gezichtsuitdrukking zei meer dan hem zelf; “wat gaat dat kleine meisje in godsnaam doen??” Na een kort gesprek had hij mij ook overtuigd dat mijn uitgestippelde route helaas niet meer begaanbaar was. Tijdens dit gesprek ben ik ook achter gekomen dat deze beste man ook eens in Nederland was geweest en dan wel in A’dam, driemaal raden wat deze beste heer het meest is bijgebleven… jaja de coffieshops, de roze zone en het uitgaansleven. Zo typisch. Goed terug naar mijn verhaal over de wandeling, dat was briljant!! Heerlijk om je helemaal alleen te begeven in een wereld van wit, tot dat je drie keer op je bek gaat om dat je net naast de weg stapt. Maargoed dat zijn kleine details die je al weer snel vergeet als je om je heen kijkt en bedenkt, nog een paar kleine maantjes en dan kan ik vele toppen hier met ski’s bedwingen en af skiën!!!! Echt briljant! Na dit tochtje waardoor ik nu al helemaal uitkijk naar het ski seizoen, ben ik weer huiswaarts gekeerd om uiteindelijk te belanden in de sauna van het wellnes centrum in Scuol.

Zo als jullie het lezen vermaak ik me eigenlijk best prima hier, maar wel moet worden gezegd dat ik jullie allen natuurlijk wel mis, de gezelligheid, de steun en toeverlaat, alles! Ik heb snel mensen leren kennen maar om te zeggen dat ze het zelfde zijn als de mensen in Nederland… nee dat is het nog niet. Maar dat ik ook niet zo raar na twee weken. Wat had ik verwacht dat ik de steun en toe verlaat direct kon krijgen die ik krijg in Nederland? Dat is onrealistisch. Ach alles komt zo op zijn tijd, en dat is ook niet erg! Ik vermaak me goed momenteel en me collega’s zijn super! Werk is moeilijk, zwaar maar ook erg leuk en uitdagend. Dus over het algemeen gaat het dus eigenlijk goed, alle verwachte stadiums van het “emigreren” bega ik en dat is prima.

Zo lieve mensen het is tijd om weer een einde aan dit net wat te lange verhaal te brijen. Nog een zin; Hoe gaat het daar in Nederland?? Ik hoorde dat de herfst goed bezig is?!

Heel veel liefs Fie

De kleine ontgroening.

Als een ware zenuwachtig klein meisje stond ik al veel te vroeg klaar in mijn mooie verpleegkundig pakje. Klaar in het zuster station om hier instructies te krijgen op mijn eerste dag. Het was 7.30 en ik moest er officeel pas om 08.00. Gelukkig had volgens mij niemand door. De verpleegkundige die er waren verwelkomde mij en vertelde dat ik deze week met Mazzina zal meelopen. Bij de eerste ontmoeting met Mazzina kwam de gedachte is ze dik of zwanger?? Altijd zo een pijnlijke periode lijkt me dat als je dat niet heel goed kan zien. Gelukkig werd het al tijdens het ontbijt 09.30 duidelijk dat ze zwanger is. Jaja jullie lezen het goed ontbijt, om 6.45 hebben we overdracht en om dat het een beetje te vroeg is om daarvoor te eten, ontbijten we gezellig met alle verpleegkundige en soms wat verdwaalde artsen, chirurgen, fysiotherapeuten of arts assistenten. Het ontbijt wordt betaald door alle giften die de patiënten aan ons geven. Schijnbaar is dat normaal hier, best prima!! Goed na het ontbijt moest ik aan het werk en werd me al snel gevraagd of ik even bloed kon prikken!! Dat mogen wij als Nederlandse verpleegkundige officieel niet, we leren het tenminste niet op de opleiding. Dit was natuurlijk wel een kleine teleurstelling voor Mazzina maar een echte nette Zwitser laat dat natuurlijk niet merken, want dat is niet netjes. Na twee keer te hebben gekeken was het toch echt tijd voor mij dat ik het ook ging doen. En ja hoor het lukte!! Dus ik kan nu bloedprikken en infusen aanleggen. De eerste drie dagen voelde als een grote chaos! De taal ging te snel, de tijden zijn anders, medicatie namen zijn anders, verpleegkundige handelingen zijn anders en de omgang met collega’s is ook weer anders. Alles is anders!! Dus na drie dagen zag ik het helemaal niet meer zitten en dacht ik dat ik het nooit zo redden. Wat een naïef persoontje kan ik toch zijn, zelfs na een half jaar Tanzania, wat had ik zelf gedacht dat alles wel zou lukken. Een nieuwe baan, andere taal, vreemde mensen. Het werd me allemaal een beetje veel. Gelukkig waren de geruststelleden mensen die  zeiden dat het wel goed zou komen. Na drie dagen chaos en nieuwe indrukken moest ik me gaan bewijzen en mocht ik niet meer meekijken met Mazzina maar moest ik het werk gaan doen! Wat een stress heb ik gehad voor die bewuste dag, slapen kwam er niet meer van. Die vierde dag was ik zoals altijd veel te vroeg op werk en zat ik al met mijn aantekenboekje klaar voor de overdracht, dit werd gelukkig gedaan in hoog Duits zodat ik er nog iets van verstond. Die bewuste dag waren er drie vaste patiënten en er kwam een acute patiënt bij die op de intensive care kamer moest omdat zijn hart niet meer zo goed functioneerde en zijn zuurstof rond de 70 was. Ook waren er twee post operatieve patiënten waarvan een graag uit zijn bed wilde stappen zonder te merken dat hij aan bewaking zat en niet had gemerkt dat een infuus in zijn arm zat. Het was hier en daar dus weer wat chaotisch maar gelukkig kreeg ik aan het einde van de dag de feedback; “goed gedaan!!!”. Zo chill!!! Ik heb het gewoon gered dacht ik bij mezelf! Die avond kon ik me ogen niet meer open houden bij een nagesynchroniseerde Greys anatomy maar kon juist eindelijk weer eens slapen. Nu heb ik alweer wat werk dagen achter de rug die ik zelfstandig moest overleven, met toezicht van Mazzina natuurlijk. Het gaat steeds beter en ik kan zowaar wat worden rätoromanisch. Dat is ook zo leuk van Scuol het behoort tot die 1 procent van heel Zwitserland waar rätoromanisch gesproken wordt. Gelukkig kan men vanaf ongeveer 50 jaar ook Duits en komt het vaak wel goed.  In me vrije tijd sport ik veel, zo heb ik vandaag spierpijn van een tocht die ik gisteren heb gemaakt. Voor diegenen die het intreseerd ik ben vanaf Scuol ben ik naar Ftan gelopen en toen naar Alp Laret en daar verder naar Piz Clunas en toen weer terug. Voor deze toch staat zo ongeveer 12 uur maar ik heb het in 6.5 uur gelopen!!! Vandaar waarschijnlijk ook de spierpijn…

Goed dit wordt alweer een veel te lang verhaal met overbodige weetjes, ik ga maar eens naar het welness centrum waar ik gratis in mag!!!! En chille in de zon!

Mis jullie allemaal

Heel veel liefs Fie

Eerste indruk van Swiss

toerist in je eigen dorp

Allegra
Eindelijk is het zo ver, na een jaar lang er over te hebben gespeculeerd en gepraat woon ik in der Schweiz!! Tijdens mijn "zomer vakantie" heb ik gesolliciteerd in Swiss met de hoop dat ik hier misschien een baan zou krijgen. Dat is gelukkig gelukt. Twee weken geleden arriveerde ik, met moeders, weer in Swiss om een woning te zoeken. Ook moest ik nog een korte stop maken bij Ospidal toen ik vertelde aan mijn leidinggevende dat ik sowieso een huis zocht met minstens 2 kamers keek ze me erg raar aan en zei dat ik wel een beetje hoge verwachting had of misschien zelf een beetje verwend ben, want normaal gesproken begint men hier met een studio en echt niet een woning met twee kamers. Niet zo snel daar na vroeg ik waar de brockenstube (soort van mamamini) was, nu keek ze ons nog raarder aan en vertelde de weg naar de brockenstube de beschrijving eindigde met de mededeling als je denkt dat je in een soort van getto komt dan aan je rechterhand. Wie had dat ooit gedacht dat het toch niet al te grote dorp een getto had!!! Goed wij dus daar naar toe. Toen we aankwamen snapten we al snel waarom ze zo raar had gekeken. Jeetje wat een terring zooi. Of als echte brockenstube fanaten zouden zeggen wat een uitdaging om dat ene waardevolle schaaltje te vinden! Bedden waren op bedden gestapeld en de kleren over kasten heen gelegd. Ondanks dat dacht ik het te hebben gevonden, een tweepersoonsbed, tijdens de poging het bed uit te graven storten helaas alles in en brak ik bijna een lamp en twee erg bijzondere kastjes. Gelukkig was mijn reactie vermogen nog net zo goed om dingen op te vangen en bevond ik mij in een erg bijzondere positie. Na deze mindere ervaring zijn we maar gevlucht om zo te ver komen dat we nog iets zouden omgooien. De week erop was mijn taak om alles in welgezegd 4 dozen en 4 vuilniszakken te proppen. Ja beste lezers jullie lezen het goed 4 vuilniszakken, want de echte verhuizers weten dat vuilniszakken in elkaar kunnen worden gedrukt en zo dus minder ruimte in nemen!! Mijn hele hebben en houden moest in één Opel Astra worden gepropt. Dit betekende vakmanschap en domme kracht. Het is zowaar gelukt!
Nu ben ik een week al in mijn nieuwe onderkomen, dorp en land. Het is fantastisch!! Momenteel voel ik me wel echt thuis in me nieuwe onderkomen, echter in het dorp voel ik me soms nog echt een domme toerist. Ik loop soms met kaarten te prutsen om de weg te vinden naar een bergpad en mis die dan nog steeds waarop ik een beroep moet doen op mijn gebrekkig Zwitsers. Gelukkig is iedereen in het dorp erg aardig en waarderen ze me poging tot Zwitsers. Tot nu toe heb ik zelfs een compliment gekregen over mijn Zwitsers, en ik weet niet of het geldt maar na dat ik iets in het Zwitsers vroeg antwoorden de schattige oude kassa juffrouw in het retroromans terug. Of ze zag me aan voor een inwoner of ze kon geen Zwitsers. Ik hoop maar voor het eerste! Voor de rest begroeten sommige mensen me, vooral de bouwvakkers die in me straat aan het bouwen zijn, me vriendelijk en sommige vragen ook of ik hier kom wonen en werken. Als ik dan vertel dat ik in het ziekenhuis ga werken krijg ik vaak de reactie; "wat leuk dat doe je zeker voor het geld" of "een familie lid ligt momenteel in het ziekenhuis". Op alle twee de reacties moet ik ze dan teleurstellen want ik werk er nog niet ik ga er werken dus helaas ik weet niet hoe het gaat met het familie lid en ik doe het niet voor het geld, maar voor de bergen! En misschien een klein beetje voor het geld, maar dat is bijzaak.
Goed dit zijn mijn eerste belevenissen in me nieuwe dorp.
over een week me afscheidsfeest en daarna echt aan het werk!! Ik kijk er naar uit al hoewel ik het natuurlijk ook erg spannend vindt en al heb bedacht hoe ik onhandig te werk ga en domme fouten maak. Goed hopelijk gaat het stukken beter dan in mijn verbeelding en komt het helemaal goed!