vrijdag 22 oktober 2010
Wandeling Guarda, Toui hutte
Wandeling Ftan, Alp laret, Piz Carusa en weer terug naar Scuol op14 oktober 2010
donderdag 21 oktober 2010
De sneeuw is in aantocht!!
Na zes dagen hard werken was het dan eindelijk zo ver, VRIJ!!! En dan niet een of twee nee wel vijf!! Natuurlijk kreeg ik van vele collega’s de vraag: “ga jij niet naar huis?” “Kan je wat meenemen uit Nederland zoals, kaas, stroopwafels enz.” Ja mijn lieve collega’s kennen de lekkernijen van Nederland al redelijk! Maar nog niet alles heb ik zo ontdekt! Afgelopen maandag, 18 oktober, was ik met collega’s uitgenodigd op een feestje van Martina. Martina had een etentje georganiseerd. Het thema van het etentje was Coulas party. Nou zou je denken Zwitsers hebben gewoon een andere manier van schrijven en het zal vast Goulas zijn maar nee. Het was Coulas een specialiteit van Unterengadin. Het ziet er slijmerig en niet aantrekkelijk en appetijtelijk uit dat kan ik jullie verzekeren beste lezers! Maar het is wel lekker. Het zijn ballen ten grote van eieren die zijn gemaakt van aardappel puree met groente en spek er door heen. Erg bijzonder en vult goed de maag. Op dit feestje/diner kwam natuurlijk de vraag wat is de Hollandse specialiteit?? Met volle overtuiging heb ik natuurlijk gezegd stamppot!! Bij deze voor hun raar in de oren klinkende specialiteit moest ik natuurlijk uitleggen wat het is, dat ging iets moeilijker want boerenkool en andijvie, mijn favoriet, kent men niet echt hier. Maar al snel kwamen we op een akkoord, ik moet een Stamppot feest geven!! Hahaha dat is toch briljant!!
Over stamppot gesproken, ik krijg trek en ik ga maar eens eten, nee grapje dat kan natuurlijk niet ik moet natuurlijk wel voldoen aan mijn standaard lengte van tekst. Goed stamppot is best een herfst/winter seizoen maaltijd. Laat het nou net zijn dat het hier heeft gesneeuwd!! Wat een uitkomst toch! Vanmorgen werd ik weer wakker en zag ik dat de wereld om mij heen, met uitzondering in mijn huis, bedekt was met een witte laag sneeuw!! Geweldig toch!! Het mooiste was dan ook nog dat de wolken steeds meer aan het vervagen waren en de zon goed begon te schijnen. Met het voor uitzicht op een briljante mooie dag raapte ik mijn spullen bij elkaar en maakte een goede lunch. Om acht uur ’s ochtends stonden de werk lui die mijn keuken ging pimpen voor me door en kon ik weg. Heerlijk!! De tocht die ik had uitgestippeld zou zo’n 12 uur duren, maar na ervaring had ik er zo een 10 uur voor gerekend. Tien uur is het niet geworden en ook niet 8. Het waren er maar 5!! Nu kunnen mensen gaan denken go wat heeft dat kleine meisje toch hard gelopen!! Maar helaas dat is niet zo. Het geval was dat ik rond de 2000 meter hoogte tot mijn knieën in de sneeuw stond en de route niet meer kon zien want de weg wijzers op de stenen waren natuurlijk bedekt met een goed pak sneeuw. Dus heb ik alleen maar naar de Tuoi hutte gelopen. Tijdens deze wandeling kwam ik nog een jager tegen die mij erg bijzonder aankeek. Zijn gezichtsuitdrukking zei meer dan hem zelf; “wat gaat dat kleine meisje in godsnaam doen??” Na een kort gesprek had hij mij ook overtuigd dat mijn uitgestippelde route helaas niet meer begaanbaar was. Tijdens dit gesprek ben ik ook achter gekomen dat deze beste man ook eens in Nederland was geweest en dan wel in A’dam, driemaal raden wat deze beste heer het meest is bijgebleven… jaja de coffieshops, de roze zone en het uitgaansleven. Zo typisch. Goed terug naar mijn verhaal over de wandeling, dat was briljant!! Heerlijk om je helemaal alleen te begeven in een wereld van wit, tot dat je drie keer op je bek gaat om dat je net naast de weg stapt. Maargoed dat zijn kleine details die je al weer snel vergeet als je om je heen kijkt en bedenkt, nog een paar kleine maantjes en dan kan ik vele toppen hier met ski’s bedwingen en af skiën!!!! Echt briljant! Na dit tochtje waardoor ik nu al helemaal uitkijk naar het ski seizoen, ben ik weer huiswaarts gekeerd om uiteindelijk te belanden in de sauna van het wellnes centrum in Scuol.
Zo als jullie het lezen vermaak ik me eigenlijk best prima hier, maar wel moet worden gezegd dat ik jullie allen natuurlijk wel mis, de gezelligheid, de steun en toeverlaat, alles! Ik heb snel mensen leren kennen maar om te zeggen dat ze het zelfde zijn als de mensen in Nederland… nee dat is het nog niet. Maar dat ik ook niet zo raar na twee weken. Wat had ik verwacht dat ik de steun en toe verlaat direct kon krijgen die ik krijg in Nederland? Dat is onrealistisch. Ach alles komt zo op zijn tijd, en dat is ook niet erg! Ik vermaak me goed momenteel en me collega’s zijn super! Werk is moeilijk, zwaar maar ook erg leuk en uitdagend. Dus over het algemeen gaat het dus eigenlijk goed, alle verwachte stadiums van het “emigreren” bega ik en dat is prima.
Zo lieve mensen het is tijd om weer een einde aan dit net wat te lange verhaal te brijen. Nog een zin; Hoe gaat het daar in Nederland?? Ik hoorde dat de herfst goed bezig is?!
Heel veel liefs Fie
woensdag 13 oktober 2010
De kleine ontgroening.
Als een ware zenuwachtig klein meisje stond ik al veel te vroeg klaar in mijn mooie verpleegkundig pakje. Klaar in het zuster station om hier instructies te krijgen op mijn eerste dag. Het was 7.30 en ik moest er officeel pas om 08.00. Gelukkig had volgens mij niemand door. De verpleegkundige die er waren verwelkomde mij en vertelde dat ik deze week met Mazzina zal meelopen. Bij de eerste ontmoeting met Mazzina kwam de gedachte is ze dik of zwanger?? Altijd zo een pijnlijke periode lijkt me dat als je dat niet heel goed kan zien. Gelukkig werd het al tijdens het ontbijt 09.30 duidelijk dat ze zwanger is. Jaja jullie lezen het goed ontbijt, om 6.45 hebben we overdracht en om dat het een beetje te vroeg is om daarvoor te eten, ontbijten we gezellig met alle verpleegkundige en soms wat verdwaalde artsen, chirurgen, fysiotherapeuten of arts assistenten. Het ontbijt wordt betaald door alle giften die de patiënten aan ons geven. Schijnbaar is dat normaal hier, best prima!! Goed na het ontbijt moest ik aan het werk en werd me al snel gevraagd of ik even bloed kon prikken!! Dat mogen wij als Nederlandse verpleegkundige officieel niet, we leren het tenminste niet op de opleiding. Dit was natuurlijk wel een kleine teleurstelling voor Mazzina maar een echte nette Zwitser laat dat natuurlijk niet merken, want dat is niet netjes. Na twee keer te hebben gekeken was het toch echt tijd voor mij dat ik het ook ging doen. En ja hoor het lukte!! Dus ik kan nu bloedprikken en infusen aanleggen. De eerste drie dagen voelde als een grote chaos! De taal ging te snel, de tijden zijn anders, medicatie namen zijn anders, verpleegkundige handelingen zijn anders en de omgang met collega’s is ook weer anders. Alles is anders!! Dus na drie dagen zag ik het helemaal niet meer zitten en dacht ik dat ik het nooit zo redden. Wat een naïef persoontje kan ik toch zijn, zelfs na een half jaar Tanzania, wat had ik zelf gedacht dat alles wel zou lukken. Een nieuwe baan, andere taal, vreemde mensen. Het werd me allemaal een beetje veel. Gelukkig waren de geruststelleden mensen die zeiden dat het wel goed zou komen. Na drie dagen chaos en nieuwe indrukken moest ik me gaan bewijzen en mocht ik niet meer meekijken met Mazzina maar moest ik het werk gaan doen! Wat een stress heb ik gehad voor die bewuste dag, slapen kwam er niet meer van. Die vierde dag was ik zoals altijd veel te vroeg op werk en zat ik al met mijn aantekenboekje klaar voor de overdracht, dit werd gelukkig gedaan in hoog Duits zodat ik er nog iets van verstond. Die bewuste dag waren er drie vaste patiënten en er kwam een acute patiënt bij die op de intensive care kamer moest omdat zijn hart niet meer zo goed functioneerde en zijn zuurstof rond de 70 was. Ook waren er twee post operatieve patiënten waarvan een graag uit zijn bed wilde stappen zonder te merken dat hij aan bewaking zat en niet had gemerkt dat een infuus in zijn arm zat. Het was hier en daar dus weer wat chaotisch maar gelukkig kreeg ik aan het einde van de dag de feedback; “goed gedaan!!!”. Zo chill!!! Ik heb het gewoon gered dacht ik bij mezelf! Die avond kon ik me ogen niet meer open houden bij een nagesynchroniseerde Greys anatomy maar kon juist eindelijk weer eens slapen. Nu heb ik alweer wat werk dagen achter de rug die ik zelfstandig moest overleven, met toezicht van Mazzina natuurlijk. Het gaat steeds beter en ik kan zowaar wat worden rätoromanisch. Dat is ook zo leuk van Scuol het behoort tot die 1 procent van heel Zwitserland waar rätoromanisch gesproken wordt. Gelukkig kan men vanaf ongeveer 50 jaar ook Duits en komt het vaak wel goed. In me vrije tijd sport ik veel, zo heb ik vandaag spierpijn van een tocht die ik gisteren heb gemaakt. Voor diegenen die het intreseerd ik ben vanaf Scuol ben ik naar Ftan gelopen en toen naar Alp Laret en daar verder naar Piz Clunas en toen weer terug. Voor deze toch staat zo ongeveer 12 uur maar ik heb het in 6.5 uur gelopen!!! Vandaar waarschijnlijk ook de spierpijn…
Goed dit wordt alweer een veel te lang verhaal met overbodige weetjes, ik ga maar eens naar het welness centrum waar ik gratis in mag!!!! En chille in de zon!
Mis jullie allemaal
Heel veel liefs Fie
Abonneren op:
Posts (Atom)